Znajdź wyjście albo giń - "Więzień labiryntu"

Tytuł : Więzień Labiryntu

Autor : James Dashner

Seria : Trylogia Więzień Labiryntu Tom I

Wydawnictwo : Papierowy Księżyc

Ilość stron : 421

Ocena : 8/10

Status : Moja :D (kupiona w Taniej Książce za ok. 32 zł)

Książkę kupiłam tylko i wyłącznie dzięki ekranizacji bo inaczej w ogóle bym nie wiedziała o jej istnieniu. Będąc u przyjaciółki przeglądałam gazetę i ujrzałam aktora, którego uwielbiam dzięki pewnemu serialowi więc myślę sobie – muszę obejrzeć film, który w sumie nieźle się zapowiada. Kiedy włączyłam recenzję i przeczytałam pierwsze zdanie „Film powstał dzięki światowemu bestsellerowi…”  to myślałam, że mnie szlak trafi. Po co ja to czytałam ?! No i teraz muszę kupić książkę :p 

Tak też się stało i ani chwili nie żałowałam tego zakupu.  Rzadko się zdarza żebym kupowała książkę po normalnej cenie, zwykle buszuję na przecenach ale tu nie było mowy o zwłoce. Książka jednak zasłużyła, nie dała mi powodów do żalu. 

Razem z Thomasem trafiamy do Strefy. Ogromnego obszaru otoczonego wielkim labiryntem. Razem z nim odkrywamy co to za miejsce. Razem z nim zastanawiamy się co tu w ogóle się dzieje. Wiele rzeczy jest nowych, nawet niektóre słowa są nam obce. Można powiedzieć, że jest to mini społeczeństwo stworzone przez nastolatków. Mieszkają tu chłopcy od około 12 do 17 lat. Nikt nic nie pamięta, tak samo jak Thomas. Pojawiają się w Strefe jedynie ze swoim imieniem, wszystkie wspomnienia są zamazane. Thomas zostaje oprowadzony przez Alby’ego  można powiedzieć przywódcę.  No i co ja tu będę więcej pisać ? Thomas dowiaduje się o strasznych rzeczach. Chłopcy są uwięzieni  w Strefie od dwóch lat i nie udało im się znaleźć wyjścia. Dodatkowo w labiryncie grasują straszne potwory – Bóldożercy. Potem jest już tylko gorzej. Dzieją się dziwne rzeczy, Thomas był ich początkiem. Pojawia się coraz więcej pytań a w końcu czasu robi się coraz mniej. Czy Streferom uda się uciec z labiryntu ? Przeczytaj a się przekonasz!

Książka jest świetnie napisana, może na początku nie porywa aż tak ale pod koniec się to zmienia. Postacie są ciekawie wykreowane, mają rożne charaktery. Dosyć łatwo jest się z  nimi zżyć, przynajmniej ja się tak przywiązałam, że po koniec płakałam nawet :p James wymyślił świetne słowa takie jak klump, którego na pewno będę używać :D Na przykład zawrzyj twarzostan smrodasie – to też było niezłe. Wracając do sedna książka mi się podobała i na pewno sięgnę po następny tom chociaż jestem pełna obaw co do drugiej książki po przeczytaniu zakończenia. To można łatwo „zwalić” ale na pewno napiszę jeśli tak się stanie ;)